Κώστας Μπέης - Το αντισυνταγματικό Μνημόνιο και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, φίλες και φίλοι όπως εσείς έτσι κι εγώ, ξεφυλλίζοντας ξένα περιοδικά ιδίως από τη Γερμανία διαβάζω τη χλεύη για το κατάντημά μας και για τις προσδοκίες τους να κατάσχουν εθνικούς θησαυρούς μας, την πολιτιστική μας κληρονομιά και να τη βγάλουν στον πλειστηριασμό. Βέβαια όταν τα πρωτοδιάβασα αυτά δεν πίστευα στα μάτια μου.
Είδα όμως ότι πραγματικά, το διεθνές σύμφωνο προβλέπει την εξουσία του Δ.Ν.Τ. της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και των χωρών που θα δανείσουν την Ελλάδα δια μέσω του συμβουλίου της ευρωπαϊκής ένωσης, να κατάσχουν και ακατάσχετη περιουσία του ελληνικού δημοσίου όπως είναι η πολιτιστική μας κληρονομιά, οι αρχαιότητές μας, τα νησιά μας, ηδονίζονται να τα κατάσχουν και να βγάλουν στον πλειστηριασμό. Βέβαια ένας νομικός όταν καθίσει και προσεγγίσει αυτές τις φλυαρίες με προσοχή, θα δει ότι τουλάχιστον σε πρώτη φάση τέτοιο κίνδυνο δεν έχουμε γιατί : δεν ανέλαβε τέτοιες υποχρεώσεις η ελληνική κυβέρνηση; Ανέλαβε. Μέσα στο σύμφωνο υπάρχει ρητώς ο όρος της εξουσίας των δανειστών να κατάσχουν ακατάσχετα αντικείμενα της δημόσιας περιουσίας.

Αλλά, για να ισχύει αυτή η δέσμευση θα έπρεπε να κυρωθεί η συμφωνία απ τη Βουλή, και για μια τέτοια περίπτωση ήταν απαραίτητη η πλειοψηφία των 2/3 της Βουλής. Αυτή την πλειοψηφία δεν μπορούσε να τη διαθέτει η κυβέρνηση και αρκέστηκε ως εκ τούτου σε ένα νόμο, όχι προς κύρωση της σύμβασης, η σύμβαση δεν κυρώθηκε νομοθετικώς, αφού περιείχε διατάξεις για τις οποίες ήταν απαραίτητη η πλειοψηφία των 2/3, αλλά με ένα νόμο απλό, επαναλήφθηκαν οι διατάξεις που περιέχονται στο σύμφωνο.
Αυτές όμως οι διατάξεις τουλάχιστον με την πρώτη ματιά δεν μπορούν να είναι δεσμευτικές. Δεν μπορεί να έχει εξουσία κανείς, να έρθει να κατάσχει ακατάσχετα αντικείμενα της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς και των νησιών μας, όπως ονειρεύονται. Πρώτον γιατί δεν έχει κυρωθεί αυτή η σύμβαση.
Απλώς είπαμε έγινε ένας νόμος ο οποίος πάσχει αντισυνταγματικώς. Και αναφορικά με την ακατάσχετη περιουσία δεν ισχύει, δεν έληξε όμως το ζήτημα αυτό, δυστυχώς το πρόβλημα υπάρχει και πρέπει να μας απασχολήσει, με ποια έννοια: Έχομε από κει και πέρα το ενδεχόμενο κάτω από πιέσεις η ελληνική κυβέρνηση να εκμισθώσει αυτά τα ακατάσχετα περιουσιακά στοιχεία με πολύχρονες μισθωτικές συμβάσεις. Καμιά διάταξη του συντάγματος δεν μας προστατεύει απ’ αυτό το τίμημα, μακάρι να κάνω λάθος και να με διορθώσετε, αλλά όσο προσπάθησα να μελετήσω το πρόβλημα δεν βλέπω ότι θα μπορούσε να αποφύγει την πίεση μία εξασθενημένη ελληνική κυβέρνηση, να παραχωρήσει μισθωτικό δικαίωμα πολυετές για την εκμετάλλευση των αρχαιολογικών μας χώρων και για την τουριστική εκμετάλλευση νησιών μας. Ο κίνδυνος λοιπόν είναι υπαρκτός.
Πρέπει να μας απασχολήσει ως εγκαίρως να πάρουμε τα μέτρα μας και δεν θα αιφνιδιαστούμε την τελευταία στιγμή και να αλαφιαζόμαστε με προχειρολογήματα. Ανάμεσα στα άλλα προβλέπει το διεθνές σύμφωνο, που επαναλαμβάνω δεν κυρώθηκε τυπικώς, αλλά απλώς οι διατάξεις του πέρασαν με απλό νόμο, περιέχει διάταξη ότι αναφορικά με αυτή την κατάσχεση των ακατάσχετων περιουσιακών στοιχειών που με ενδιαφέρει εμένα στην αποψινή μου παρέμβαση περισσότερο, αλλά και γενικότερα για όλες τις υποχρεώσεις από το σύμφωνο, δεν θα έχουν καμιά δικαιοδοσία και αρμοδιότητα τα ελληνικά δικαστήρια αλλά αποκλειστικώς και μόνο λέει η σύμβαση, το διεθνές σύμφωνο, δικαιοδοσία και αρμοδιότητα θα έχει το ευρωπαϊκό δικαστήριο του Λουξεμβούργου.
Κι αναρωτιέμαι εάν γίνουν κατασχέσεις, παράνομες, δεν θα έχουν δικαιοδοσία τα ελληνικά δικαστήρια να προσφύγουμε και να διαγνώσουν, τα ελληνικά δικαστήρια, ότι σύμφωνα με το ελληνικό σύνταγμα είναι άκυρη η κατάσχεση και ο επισπευδόμενος πλειστηριασμός ;
θα πρέπει να τρέχουμε στο Λουξεμβούργο, για να αποφανθεί το Λουξεμβούργο αν είναι άκυρη η κατάσχεση που έγινε ;
Με την πρώτη ματιά φαίνεται τρελό, αλλά ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο από τα τρελά που συμβαίνουνε σ’ αυτόν τον τόπο. Δεν θα σας απασχολήσω περισσότερο παρά με δύο ακόμη σκέψεις.
Η μία είναι συναισθηματική. Έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε εκεί που βρίσκονταν οι Αθηναίοι την εποχή του Δημήτριου του Πολιορκητή, σε τέτοιο χάλι κατάπτωσης του είχαν παραχωρήσει τον ίδιο τον Παρθενώνα, να χρησιμοποιεί ως ιδιωτική κατοικία. Σ΄ αυτό το χάλι περίπου βρισκόμαστε και τώρα.
Δεύτερη σκέψη που θα ήθελα να θέσω υπόψη σας, είναι τι γίνεται μακροπρόθεσμα ; είναι ολοφάνερο κυρίες και κύριοι ότι έχουμε οξύτατο πολιτικό – πολιτειακό πρόβλημα.
Το κράτος μας έχει σαπίσει και πρέπει να το καταλάβουμε αυτό. Χρειαζόμαστε νέο πολίτευμα. Χρειαζόμαστε μελέτη.
Κάνω έκκληση στον πρόεδρο του Δικ. Συλλόγου να συγκεντρώσει ανθρώπους που ξέρουν, έχουν γνώση, και να γίνει μία προετοιμασία για ένα υγιές πολίτευμα. Το πολίτευμα αυτό της φαυλοκρατίας επιτέλους πρέπει να ανατραπεί. Αυτές τις σκέψεις θέλω να θέσω υπόψη σας και θα ήμουν ευτυχής αν θα μπορούσα να βρω κάποια απήχηση και στις δικές σας ευαισθησίες.