Δυστυχώς παραλίγο πτωχεύσαμε…
Φθάσαμε εδώ που είμαστε τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά, είτε από ανεπάρκεια και άγνοια είτε από αδιαφορία, είτε από εφαρμοζόμενες πολιτικές εξάρτησης και ατομικού συμφέροντος, η πορεία δε που ακολουθούσαμε οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό।
Ήταν θέμα χρόνου και κοινής λογικής να κατανοήσει ο καθένας ότι ο λογαριασμός τόσων χρόνων άμετρου και τρελού πάρτι, κάποτε θα πληρώνονταν.
Ήταν σε όλους γνωστό ότι μια χώρα δεν μπορεί να καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει και να στηρίζεται στα έτοιμα και αποθηκευμένα, στις ανταποδοτικές εισφορές των εργαζομένων, σε πόρους των προηγούμενων γενεών αλλά και των επόμενων με την υποθήκη της συνεχούς και αλλεπάλληλης αύξησης του δανεισμού και της χρηματοδότησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης .
Δυστυχώς όμως τον λογαριασμό τον πληρώνουν μόνο αυτοί που δεν ήταν στα πανηγύρια του δημόσιου χρέους, δηλαδή οι έντιμοι, οι οικονομικά ελεγχόμενοι μισθωτοί, οι άνεργοι και οι φτωχοί. Όλα αυτά όμως είναι αποτελέσματα, πίσω από τα οποία υπάρχουν τα αίτια που τα δημιούργησαν και οι ευθύνες αυτών που τα δημιούργησαν.
Κυρίαρχα ερωτήματα ουσίας ζητούν απαντήσεις με απλά και καθαρά λόγια από όλους αυτούς που διοργάνωσαν αυτή την πολυετή αντιαναπτυξιακή πορεία της χώρας, αυτό το υπερβολικά υψηλό οικονομικό χρέος.
Για ποιον λόγο οι κυβερνήσεις όλων των κομμάτων δημιούργησαν αυτό το τεράστιο, απατηλό, αναποτελεσματικό και αντικοινωνικό κράτος;
Για ποιον λόγο συσσωρεύτηκαν επί τόσες δεκαετίες τόσα ελλείμματα;
Για ποιον λόγο για τόσες δεκαετίες μερικές εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες πλούτισαν απροκάλυπτα από αυτά τα ελλείμματα, φοροδιαφεύγοντας και αρμέγοντας το κράτος, παίρνοντας μίζες και χρήμα από παράνομες δραστηριότητες, και ζουν σήμερα προκλητικά;
Για ποιον λόγο οι τεράστιοι πόροι πήγαν στην εφήμερη κατανάλωση και όχι σε παραγωγικές επενδύσεις και στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας;
Γιατί ήταν προτεραιότητα να ξοδευτούν δεκάδες δισ. ευρώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες και όχι για την ανάπτυξη;
Γιατί ξοδεύτηκαν τόσα δισεκατομμύρια για το ΕΣΥ, χωρίς να έχουμε υγεία;
Γιατί κανείς δεν πήγε φυλακή από όσους ήταν πρωταγωνιστές στο μεγάλο φαγοπότι και στη λαμογιά; Γιατί οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές και οι δημοσιογράφοι τώρα ξαφνικά ανακάλυψαν τη λάθος πορεία των τόσων δεκαετιών;
Γιατί οι φωνές διανοουμένων, έντιμων και ικανών επιχειρηματιών και τεχνοκρατών ήταν αποκλεισμένες από τα ΜΜΕ;
Γιατί κυριαρχούσε η αναξιοκρατία σχεδόν παντού;
Αν απαντήσουμε λογικά, καθαρά και αντικειμενικά σε όλα αυτά και τόσα άλλα «γιατί», θα φτάσουμε εύκολα στα αίτια της οικονομικής και πολιτικής χρεοκοπίας.
Το τεράστιο έλλειμμα πολιτικού πολιτισμού, ήταν . Ο πολιτικός αμοραλισμός, ο κυνισμός και ο άμετρος λαϊκισμός ήταν τα στοιχεία με τα οποία συγκροτούνταν και λειτουργούσε όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Αυτός ο πολιτικός αμοραλισμός και κυνισμός του πολιτικού συστήματος ήταν επόμενο να μεταδοθεί ως επικυρωμένο πρότυπο και στους πολίτες, αφού κριτήρια αξιολόγησης και επιλογής των πολιτικών δεν ήταν η ακεραιότητα και η συνεισφορά στο κοινό καλό και την πρόοδο της χώρας αλλά η εξυπηρέτηση των ατομικών του συμφερόντων με τρόπο πολιτικά ανεπίτρεπτο και απαράδεκτο και νομικά κολάσιμο.
Το ήθος και η εντιμότητα ήταν αξίες που τις συναντούσες σε ελάχιστους ανθρώπους εξουσίας. Λόγω της διάβρωσης σημαντικού αριθμού πολιτικών προσώπων, η αναζήτηση στελεχών περιοριζόταν πρώτα και κύρια στο αυτονόητο προσόν των ηθικών αξιών. Αντί να ψάχνουμε να βρούμε ανθρώπους άξιους και ικανούς για την στελέχωση υπηρεσιών και με δείκτη ήθους και εντιμότητας άριστο, επιλέγαμε με βάση την κομματική συγγένεια αυτούς που ήταν αρεστοί και πλήρως υποταγμένοι στην κυβερνητική εξουσία.
Στα πρότυπα των επιλεγμένων στελεχών οι «αξίες» της ανεντιμότητας, της διαπλοκής, της μίζας, της ανευθυνότητας, του ατομισμού, της πονηριάς, της αλαζονείας, της δημαγωγίας, του λαϊκισμού, ήταν η εγγύηση του θετικού και σίγουρου ορισμού.
Μπορεί να διαγραφεί από τη μνήμη κάθε έντιμου και λογικού ανθρώπου η επιλογή στελέχους για την κάλυψη σημαντικής θέσης σε Δημόσιο Οργανισμό, με επιπλέον προσόν στο ενεργητικό του την κατάχρηση δημόσιου χρήματος;
Μπορεί κάποιος, ο οποίος με τις πράξεις του και την εν γένει υπηρεσιακή του συμπεριφορά να λειτουργεί σε βάρος των συμφερόντων της υπηρεσίας του και με τις επιλογές του να ζημιώνει το Ελληνικό Δημόσιο; Και βέβαια μπορεί, αν αυτός είχε προταθεί και επιλεγεί από υπουργό που σήμερα ομολογεί ότι δεχόταν χορηγίες από τη Siemens και το εξωφρενικό είναι ότι αυτός μπορεί και έτσι είναι να εξακολουθεί να εφαρμόζει τις γνωστές και ζημιογόνες πια μεθόδους, τις οποίες εφήρμοζε για εξυπηρέτηση συγκεκριμένων σκοπών και επιδιώξεων.
Αντί για τη βασική και αδιαπραγμάτευτη αρχή και αξία της αποτελεσματικότητας και της ανταγωνιστικότητας, κυριάρχησε η μετριότητα, η αδιαφορία, η αρπαχτή, και η σπατάλη χωρίς όρια.
Άλλο αίτιο, σε αλληλεπίδραση με το πρώτο, ήταν η έλλειψη της φρόνησης με την έννοια του Αριστοτέλη.
Φρόνηση σημαίνει τεχνοκρατικός ορθολογισμός, με την έννοια να εφαρμόζει κανείς την τέχνη και την επιστήμη ούτως ώστε να επιτυγχάνει τα μέγιστα δυνατά αποτελέσματα με τους μικρότερους δυνατούς πόρους ή θυσίες, ταυτόχρονα με τον ηθικό ορθολογισμό, δηλαδή, με ηθικές αξίες και πολιτικό καλό και κατανέμονται δίκαια μεταξύ των πολιτών με διαφορετικά συμφέροντα. Το πολιτικό σύστημα της χώρας ούτε τεχνοκρατικό, ούτε ηθικό, ούτε πολιτικό ορθολογισμό επέδειξε, αφού παρά τους τόσους πόρους είμαστε ουραγοί σε όλα, η διαφθορά κυριάρχησε και μια μερίδα του ελληνικού λαού ευνοήθηκε προκλητικά έναντι των πολλών.
Η σημερινή κατάσταση έχει ως αίτιο, επίσης σε αλληλεπίδραση με τα προηγούμενα, την έλλειψη αξιοκρατίας και ικανοτήτων σε όλους όσους διαχειρίστηκαν τα κοινά, είτε σε κυβερνητικές θέσεις, είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, είτε σε θέσεις δημόσιων οργανισμών. Κρίσιμες θέσεις στελεχώθηκαν με ανθρώπους ανεπάγγελτους, ανθρώπους που λειτουργούσαν χωρίς έλεγχο.
Σε ανθρώπους που είχαν κομματικές ή άλλες διασυνδέσεις και προωθούσαν συγκεκριμένα συμφέροντα ή σε άλλους που αναδείχθηκαν λόγω οικογενειοκρατίας και πολιτικού μάρκετινγκ, χωρίς να διαθέτουν επαγγελματικές και κυρίως διοικητικές και ηγετικές ικανότητες, χαρακτήρα και αξίες. Σε ανθρώπους που βλέπουν την πολιτική ως επάγγελμα και μέσο εξουσίας, διασημότητας, πλουτισμού και life style.
Έτσι, φθάσαμε στην ουσιαστική οικονομική και πολιτική χρεοκοπία.
Έτσι τα χάσαμε όλα.
Χάσαμε την εθνική κυριαρχία και την κρατική μας αυτονομία για θέματα και ζητήματα εθνικής υφής.
Χάσαμε τη δημοκρατία, αφού τους νόμους και τις αποφάσεις τις διαμορφώνουν και τις επιβάλλουν με εκβιαστικά διλήμματα οι τεχνοκράτες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.
Χάσαμε την αυτόνομη ελπίδα να βγούμε από το τούνελ, την εθνική μας αξιοπρέπεια, την αυτοπεποίθηση και υπερηφάνεια, την εμπιστοσύνη, τη σιγουριά, και τη γαλήνη στη χώρα μας.
Χάσαμε τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε, να προγραμματίζουμε το πώς θέλουμε να ζήσουμε.
Χάσαμε την ιδεολογία μας, αφού μόνο ως θεωρία πλέον μπορούμε να την επικαλούμαστε.
Χάσαμε τους εαυτούς μας, το είναι μας, την ελευθερία μας στη σκέψη και στη δράση.
Φθάσαμε εδώ που είμαστε τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά, είτε από ανεπάρκεια και άγνοια είτε από αδιαφορία, είτε από εφαρμοζόμενες πολιτικές εξάρτησης και ατομικού συμφέροντος, η πορεία δε που ακολουθούσαμε οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό।
Ήταν θέμα χρόνου και κοινής λογικής να κατανοήσει ο καθένας ότι ο λογαριασμός τόσων χρόνων άμετρου και τρελού πάρτι, κάποτε θα πληρώνονταν.
Ήταν σε όλους γνωστό ότι μια χώρα δεν μπορεί να καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει και να στηρίζεται στα έτοιμα και αποθηκευμένα, στις ανταποδοτικές εισφορές των εργαζομένων, σε πόρους των προηγούμενων γενεών αλλά και των επόμενων με την υποθήκη της συνεχούς και αλλεπάλληλης αύξησης του δανεισμού και της χρηματοδότησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης .
Δυστυχώς όμως τον λογαριασμό τον πληρώνουν μόνο αυτοί που δεν ήταν στα πανηγύρια του δημόσιου χρέους, δηλαδή οι έντιμοι, οι οικονομικά ελεγχόμενοι μισθωτοί, οι άνεργοι και οι φτωχοί. Όλα αυτά όμως είναι αποτελέσματα, πίσω από τα οποία υπάρχουν τα αίτια που τα δημιούργησαν και οι ευθύνες αυτών που τα δημιούργησαν.
Κυρίαρχα ερωτήματα ουσίας ζητούν απαντήσεις με απλά και καθαρά λόγια από όλους αυτούς που διοργάνωσαν αυτή την πολυετή αντιαναπτυξιακή πορεία της χώρας, αυτό το υπερβολικά υψηλό οικονομικό χρέος.
Για ποιον λόγο οι κυβερνήσεις όλων των κομμάτων δημιούργησαν αυτό το τεράστιο, απατηλό, αναποτελεσματικό και αντικοινωνικό κράτος;
Για ποιον λόγο συσσωρεύτηκαν επί τόσες δεκαετίες τόσα ελλείμματα;
Για ποιον λόγο για τόσες δεκαετίες μερικές εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες πλούτισαν απροκάλυπτα από αυτά τα ελλείμματα, φοροδιαφεύγοντας και αρμέγοντας το κράτος, παίρνοντας μίζες και χρήμα από παράνομες δραστηριότητες, και ζουν σήμερα προκλητικά;
Για ποιον λόγο οι τεράστιοι πόροι πήγαν στην εφήμερη κατανάλωση και όχι σε παραγωγικές επενδύσεις και στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας;
Γιατί ήταν προτεραιότητα να ξοδευτούν δεκάδες δισ. ευρώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες και όχι για την ανάπτυξη;
Γιατί ξοδεύτηκαν τόσα δισεκατομμύρια για το ΕΣΥ, χωρίς να έχουμε υγεία;
Γιατί κανείς δεν πήγε φυλακή από όσους ήταν πρωταγωνιστές στο μεγάλο φαγοπότι και στη λαμογιά; Γιατί οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές και οι δημοσιογράφοι τώρα ξαφνικά ανακάλυψαν τη λάθος πορεία των τόσων δεκαετιών;
Γιατί οι φωνές διανοουμένων, έντιμων και ικανών επιχειρηματιών και τεχνοκρατών ήταν αποκλεισμένες από τα ΜΜΕ;
Γιατί κυριαρχούσε η αναξιοκρατία σχεδόν παντού;
Αν απαντήσουμε λογικά, καθαρά και αντικειμενικά σε όλα αυτά και τόσα άλλα «γιατί», θα φτάσουμε εύκολα στα αίτια της οικονομικής και πολιτικής χρεοκοπίας.
Το τεράστιο έλλειμμα πολιτικού πολιτισμού, ήταν . Ο πολιτικός αμοραλισμός, ο κυνισμός και ο άμετρος λαϊκισμός ήταν τα στοιχεία με τα οποία συγκροτούνταν και λειτουργούσε όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Αυτός ο πολιτικός αμοραλισμός και κυνισμός του πολιτικού συστήματος ήταν επόμενο να μεταδοθεί ως επικυρωμένο πρότυπο και στους πολίτες, αφού κριτήρια αξιολόγησης και επιλογής των πολιτικών δεν ήταν η ακεραιότητα και η συνεισφορά στο κοινό καλό και την πρόοδο της χώρας αλλά η εξυπηρέτηση των ατομικών του συμφερόντων με τρόπο πολιτικά ανεπίτρεπτο και απαράδεκτο και νομικά κολάσιμο.
Το ήθος και η εντιμότητα ήταν αξίες που τις συναντούσες σε ελάχιστους ανθρώπους εξουσίας. Λόγω της διάβρωσης σημαντικού αριθμού πολιτικών προσώπων, η αναζήτηση στελεχών περιοριζόταν πρώτα και κύρια στο αυτονόητο προσόν των ηθικών αξιών. Αντί να ψάχνουμε να βρούμε ανθρώπους άξιους και ικανούς για την στελέχωση υπηρεσιών και με δείκτη ήθους και εντιμότητας άριστο, επιλέγαμε με βάση την κομματική συγγένεια αυτούς που ήταν αρεστοί και πλήρως υποταγμένοι στην κυβερνητική εξουσία.
Στα πρότυπα των επιλεγμένων στελεχών οι «αξίες» της ανεντιμότητας, της διαπλοκής, της μίζας, της ανευθυνότητας, του ατομισμού, της πονηριάς, της αλαζονείας, της δημαγωγίας, του λαϊκισμού, ήταν η εγγύηση του θετικού και σίγουρου ορισμού.
Μπορεί να διαγραφεί από τη μνήμη κάθε έντιμου και λογικού ανθρώπου η επιλογή στελέχους για την κάλυψη σημαντικής θέσης σε Δημόσιο Οργανισμό, με επιπλέον προσόν στο ενεργητικό του την κατάχρηση δημόσιου χρήματος;
Μπορεί κάποιος, ο οποίος με τις πράξεις του και την εν γένει υπηρεσιακή του συμπεριφορά να λειτουργεί σε βάρος των συμφερόντων της υπηρεσίας του και με τις επιλογές του να ζημιώνει το Ελληνικό Δημόσιο; Και βέβαια μπορεί, αν αυτός είχε προταθεί και επιλεγεί από υπουργό που σήμερα ομολογεί ότι δεχόταν χορηγίες από τη Siemens και το εξωφρενικό είναι ότι αυτός μπορεί και έτσι είναι να εξακολουθεί να εφαρμόζει τις γνωστές και ζημιογόνες πια μεθόδους, τις οποίες εφήρμοζε για εξυπηρέτηση συγκεκριμένων σκοπών και επιδιώξεων.
Αντί για τη βασική και αδιαπραγμάτευτη αρχή και αξία της αποτελεσματικότητας και της ανταγωνιστικότητας, κυριάρχησε η μετριότητα, η αδιαφορία, η αρπαχτή, και η σπατάλη χωρίς όρια.
Άλλο αίτιο, σε αλληλεπίδραση με το πρώτο, ήταν η έλλειψη της φρόνησης με την έννοια του Αριστοτέλη.
Φρόνηση σημαίνει τεχνοκρατικός ορθολογισμός, με την έννοια να εφαρμόζει κανείς την τέχνη και την επιστήμη ούτως ώστε να επιτυγχάνει τα μέγιστα δυνατά αποτελέσματα με τους μικρότερους δυνατούς πόρους ή θυσίες, ταυτόχρονα με τον ηθικό ορθολογισμό, δηλαδή, με ηθικές αξίες και πολιτικό καλό και κατανέμονται δίκαια μεταξύ των πολιτών με διαφορετικά συμφέροντα. Το πολιτικό σύστημα της χώρας ούτε τεχνοκρατικό, ούτε ηθικό, ούτε πολιτικό ορθολογισμό επέδειξε, αφού παρά τους τόσους πόρους είμαστε ουραγοί σε όλα, η διαφθορά κυριάρχησε και μια μερίδα του ελληνικού λαού ευνοήθηκε προκλητικά έναντι των πολλών.
Η σημερινή κατάσταση έχει ως αίτιο, επίσης σε αλληλεπίδραση με τα προηγούμενα, την έλλειψη αξιοκρατίας και ικανοτήτων σε όλους όσους διαχειρίστηκαν τα κοινά, είτε σε κυβερνητικές θέσεις, είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, είτε σε θέσεις δημόσιων οργανισμών. Κρίσιμες θέσεις στελεχώθηκαν με ανθρώπους ανεπάγγελτους, ανθρώπους που λειτουργούσαν χωρίς έλεγχο.
Σε ανθρώπους που είχαν κομματικές ή άλλες διασυνδέσεις και προωθούσαν συγκεκριμένα συμφέροντα ή σε άλλους που αναδείχθηκαν λόγω οικογενειοκρατίας και πολιτικού μάρκετινγκ, χωρίς να διαθέτουν επαγγελματικές και κυρίως διοικητικές και ηγετικές ικανότητες, χαρακτήρα και αξίες. Σε ανθρώπους που βλέπουν την πολιτική ως επάγγελμα και μέσο εξουσίας, διασημότητας, πλουτισμού και life style.
Έτσι, φθάσαμε στην ουσιαστική οικονομική και πολιτική χρεοκοπία.
Έτσι τα χάσαμε όλα.
Χάσαμε την εθνική κυριαρχία και την κρατική μας αυτονομία για θέματα και ζητήματα εθνικής υφής.
Χάσαμε τη δημοκρατία, αφού τους νόμους και τις αποφάσεις τις διαμορφώνουν και τις επιβάλλουν με εκβιαστικά διλήμματα οι τεχνοκράτες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.
Χάσαμε την αυτόνομη ελπίδα να βγούμε από το τούνελ, την εθνική μας αξιοπρέπεια, την αυτοπεποίθηση και υπερηφάνεια, την εμπιστοσύνη, τη σιγουριά, και τη γαλήνη στη χώρα μας.
Χάσαμε τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε, να προγραμματίζουμε το πώς θέλουμε να ζήσουμε.
Χάσαμε την ιδεολογία μας, αφού μόνο ως θεωρία πλέον μπορούμε να την επικαλούμαστε.
Χάσαμε τους εαυτούς μας, το είναι μας, την ελευθερία μας στη σκέψη και στη δράση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου