Δεν ξέρω γιατί…, αλλά φοβάμαι…

Είμαι και εγώ ένας έντιμος, ανυποψίαστος και νομιμόφρων Έλλην πολίτης, προβληματίζομαι και αναρωτιέμαι αν αξίζει το κόπο να συνεχίσω έτσι, ή να αλλάξω τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, αλλά δεν ξέρω γιατί.
Είμαι ο άνθρωπος που είμαι στο επίκεντρο των εξελίξεων, που έχω πιστοποιηθεί πλέον ως ο μόνος «εξολοθρευτής της κρίσης» , που είμαι η μόνη ασταμάτητη πηγή εκροής πόρων και όρων για την αντιμετώπιση της κάθε κρίσης.
Με έχουν κατατάξει στους «συνήθεις ύποπτους» για ότι συμβαίνει, ενώ εγώ ουδέποτε ενόχλησα κανέναν . Με ενοχλεί αφάνταστα να με χαρακτηρίζουν, να με σατιρίζουν, να μην με σέβονται, να μην με υπολογίζουν, να με σπιλώνουν, να με καταρρακώνουν, να με μειώνουν, να με χρεώνουν …….,προσπαθώντας παράλληλα να βρω τον δρόμο και τον τρόπο να διαγραφώ από αυτή τη μαύρη λίστα της υποτέλειας και της παρακμής, αλλά δεν ξέρω γιατί.
Εν αγνοία μου κάποιοι με ενέταξαν στη λίστα των εθελοντών και είμαι πάντα σε πρώτη ζήτηση, ως το εύκολο θύμα που καλείται κάθε φορά να συνεισφέρει για επίλυση θεμάτων που άλλοι τα διαχειρίστηκαν και αποδεδειγμένα άλλοι είναι υπεύθυνοι και υπόλογοι, αλλά δεν ξέρω γιατί.
Χωρίς να το καταλάβω και χωρίς εγώ να έχω ουδεμία ανάμειξη οπουδήποτε, έγινα στόχος διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αλλά δεν ξέρω γιατί.
Δεν όρισα κανέναν πληρεξούσιο, να διαπραγματευτεί για το παρόν και το μέλλον μου και όμως εκπροσωπούμαι και κάποιοι μιλάνε εξ ονόματός μου, αλλά δεν ξέρω γιατί.
Δεν έδωσα σε κανέναν λευκή επιταγή να μου αλλάξει τους ρυθμούς της ζωής μου και όμως καθημερινά γίνομαι δέκτης ανακοινώσεων, εξαγγελιών και ρυθμίσεων που με αφορούν, αλλά δεν ξέρω γιατί.
Ασχολούνται με μένα και αποφασίζουν για μένα , για το παρόν και το μέλλον μου, για την ίδια την ύπαρξή μου, χωρίς εμένα, αλλά δεν ξέρω γιατί.
Δεν μπορώ άλλο, δεν θέλω να ακούω καθημερινά εξαγγελίες ή αποφάσεις, οι οποίες μετά από «πιέσεις υπαρκτές ή κατασκευασμένες» μου υπαγορεύουν, με προτρέπουν και εν πολλοίς μου επιβάλλουν να συναινέσω στην αντιπαροχή της ίδιας της ύπαρξής μου και την υποθήκη του μέλλοντός μου, για να συνεχίσω να ζω, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, το υπόλοιπο της ζωής μου, αλλά δεν ξέρω γιατί.
Πνίγομαι κάθε φορά που ακούω εκπτώσεις σε θέματα και ζητήματα της ποιότητας ζωής μου , που ανάβουν όλο και πιο έντονο το πράσινο φως που οδηγεί στην εξαθλίωση.
Αναμένοντας το αυτονόητο, δηλαδή τη συμμετοχή μου σε όλα αυτά αναρωτιέμαι.
Θα ρωτηθώ κι εγώ, θα προσκληθώ να συμμετάσχω σε αυτή τη συζήτηση για την αντιμετώπισή της;
Θα ρωτηθώ, θα μου δοθεί η δυνατότητα να εκφραστώ και να τεκμηριώσω, αν μπορώ να αναπνεύσω, σε αυτό το τόσο ανθυγιεινό και επικίνδυνο περιβάλλον που προσπαθούν κάποιοι να με εντάξουν.
Θα ρωτηθώ τουλάχιστον να εκφράσω την άποψή μου αν μπορώ να περπατήσω σ’ αυτό τον σχεδιαζόμενο κακοτράχαλο πολυεθνικό μονόδρομο, ο οποίος αποδεδειγμένα οδηγεί στον ελεγχόμενο μαρασμό και γιατί όχι στον αφανισμό.
Θα μου δοθεί η δυνατότητα να εκφράσω την άποψή μου αν μπορώ και αν θέλω να ζήσω σε αυτή την ελεγχόμενη και με πολλές στερήσεις απάνθρωπη ζωή.
Φοβάμαι να ζήσω σε αυτούς τους επιβαλλόμενους απάνθρωπους ρυθμούς ελεγχόμενης ζωής, «ή βουλιάζουμε ή αλλάζουμε», γιατί ήδη ήμουν βουλιαγμένος και πιο κάτω δεν γίνεται, θα χαθώ.
Φοβάμαι να γίνω με την συγκατάθεσή μου ή με την ανοχή μου ένας εξαθλιωμένος πολίτης στη χώρα μου, ένας πολίτης χωρίς προσωπικότητα, χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδα, χωρίς αισιοδοξία, χωρίς χαμόγελο.
Φοβάμαι όλα αυτά που γίνονται και θα γίνουν και για μένα, χωρίς εμένα………

*Από τη σελίδα ενός φίλου και πολύ σκεπτόμενου ανθρώπου.